Thursday, June 11, 2015

The killer special 2 NC-17

จบคำจงอินก็ผลักข้าในล้มลงบนเตียงแล้วก็ประทับจูบให้รู้สึกคล้อยตามอารมณ์ที่เขาสร้าง ลิ้นร้อนแทรกทะลวงเข้ามาในปากเมื่อข้าพยายามจะหายใจ ส่งผลให้ลมหายใจน้อยนิดถูกแย่งชิงไปพร้อมกับเสื้อผ้าที่จงอินใช้มือที่ว่างอยู่ถอดออกหมด

“หวานเหมือนเดิมคยองซูของข้า”

เขาหยอดคำหวานแล้วก็ก้มลงลิ้มรสยอดอกที่ชูช่อของข้าอย่างหื่นกระหาย มือข้างหนึ่งจับที่ยอดตูมบนอกส่วนอีกมือก็ลูบและชักส่วนกลางลำตัวข้าช้าๆ ราวกับรู้ว่าตอนนี้ข้าอึดอัดแค่ไหน

“อ๊า จงอิน เร็วอีก อ๊า”

ข้ารู้สึกตัวลอยๆ เมื่อเขาเริ่งความเร็วของมือแล้วสักพักน้ำหลั่งสีข้นไม่มากก็เลอะเต็มมือเขาพร้อมเสียงหอบแฮ่กของข้าที่ล่วงหน้าจงอินไปเพราะเจ้าตัวปรนเปรอให้อย่างสมยอม

จงอินขยับขึ้นมามอบจูบหวานอีกครั้งเมื่อข้าปลดปล่อยเสร็จ มือที่กอบกุมยอดอกเปลี่ยนมาประคองท้ายทอยเพื่อให้เหมาะสำหรับรับจูบร้อนแรงส่วนอีกมือก็สอดใส่ช่องทางที่รัดแน่นเพื่อเปิดทางล่วงหน้าให้ส่วนกลางลำตัวของเขา

“อ๊า ไม่ต้อง อ๊ะ นิ้ว แล้ว”

ข้าส่งเสียงเพื่อบอกว่าพร้อมจะให้เขาบุกรุกเข้ามาแล้ว นิ้วไม่จำเป็นหรอกตอนนี้เพราะข้าต้องการเก้านิ้วมากกว่า ร่างสูงถอนปากออกแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ สอดแทรกเข้ามา ส่งผลให้ต้องบีบไหล่จงอินแน่นพลางกัดฟันด้วย ทำไมต้องรู้สึกอึดอัดและมวนท้องน้อยไปด้วยกันนะ

“คยองซูของข้า อ่าส์”

จงอินพร่ำคำรักที่ฟังไม่เบื่อระหว่างที่เขากำลังสอดแทรกและฝังร่างลงกับกายข้า มือหนาพยายามประคองส่วนล่างของข้าไว้เพื่อไม่ให้เจ็บไป อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าข้าไม่เคยเจ็บเพราะเขาเลย จงอินเป็นคนที่เข้มแข็งและต่อสู้กับคนอื่นโดยไม่กลัวก็จริงแต่เขาอ่อนโยนกับข้ามากกว่าใคร

นึกถึงตอนที่เราเจอกันเมื่อข้าอายุห้าขวบ ตอนนั้นจงอินได้รับคัดเลือกเป็นองครักษ์ฝึกหัดรุ่นเยาว์แล้ว ท่านพี่พาเขามาแนะนำให้ข้ารู้จักและเขาก็เอาแต่ก้มหน้าหลบข้าอย่างเดียวจนทำให้ข้าเข้าใจผิดว่าเขาไม่ชอบข้า

ที่จริงเขาเองแอบชอบข้ามาตั้งแต่ตอนนั้นแต่เพราะความเขินอายและอยากทะนุถนอมข้าให้ถึงที่สุดจึงไม่เคยรุกข้าเลย น่าเสียดายเพราะข้าก็ชอบเขาตั้งแต่ตอนนั้นเช่นกัน

“อ๊า จงอิน เข้ามาอีก อ๊า”

พอข้ารู้สึกสบายตัวก็ให้เขาทำตามใจชอบบ้าง ร่างหนาและสะโพกแกร่งของเขาเข้ามาส่งความสุขให้ข้าเพิ่มขึ้นอีก เหมือนเห็นสวรรค์อยู่รำไรเมื่อเขาเร่งจังหวะขึ้นแล้วอาการเสียวหน้าท้องและรู้สึกเป็นสุขที่สุดก็ถูกเติมเต็มโดยจงอิน

จงอินคนรักของคยองซูคนเดียว

.............................

No comments:

Post a Comment